Konrad III Hohenstaufen (urodzony w 1093 roku, zmarł w Bambergu, 15 lutego 1152 roku) herb
Syn Fryderyka I Hohenstaufena, księcia Szwabii i Agnieszki von Waiblingen Salickiej, córki Henryka IV Salickiego, casarza rzymskiego, króla niemieckiego.
Książe Frankonii jako Konrad od 1116 roku do 1120 roku, antykról Niemiec od od 1127 roku do 1135 roku roku, król Niemiec jako Konrad III od 7 marca 1138 roku do 15 lutego 1152 roku (elekcja w grudniu 1127 roku, koronowany w styczniu 1128 roku).
W 1115 roku poślubił Gertrudę von Comburg (zmarła między 1130 a 1131 rokiem), córkę Henryka von Comburg, hrabiego von Rothenburg i Gepy von Mergentheim, córki Henryka von Mergentheim, hrabiego von Rothenburg. W 1136 roku poślubiła Gertrudą von Sulzbach (urodzona w 1114 roku, zmarła w Hersfeld 14 kwietnia 1146 roku), córkę Berengara II, hrabiego Sulzbach i Adelajdy von Wolfratshausen.
Pierwszy król niemiecki z dynastii Hohenstaufów. W 1116 roku, z inicjatywy swojego wuja - cesarza Henryka V, został księciem Frankonii. Rok później razem ze swoim starszym bratem - Fryderykiem II "Jednookim" był regentem Niemiec. Po śmierci Henryka w 1125 roku, Konrad bez skutku poparł starania brata o tron Niemiec. Po powrocie z Ziemi Świętej w 1127 roku został wybrany na antykróla przeciw Lotarowi z Supplinburga. W 1128 roku został koronowany na króla Italii. Nie osiągnąwszy większych sukcesów, w 1130 roku powrócił do Niemiec i w 1135 roku podporządkował się Lotarowi III, składając tytuł królewski.
Na elekcji po śmierci Lotara III w 1138 roku otrzymał głosy książąt obawiających się objęcia władzy przez księcia Bawarii Henryka "Pysznego", zięcia Lotara III, desygnowanego przezeń na króla. Mimo słabego poparcia podczas elekcji jako król Konrad szybko zyskał poparcie w Niemczech. Brak uznania wyboru przez Henryka "Pysznego" doprowadził do konfliktu.
W końcu, po śmierci Lotara III, Konrad został wybrany na króla niemieckiego i koronowany, ale nigdy nie został cesarzem. Razem z Ludwikiem VII brał udział w II krucjacie. Ignorując wskazówki bizantyjskich dowódców poprowadził swoje wojska przez środek Anatolii. W okolicach Doryleum, w połowie drogi pomiędzy Konstantynopolem i Antiochią jego wojska zostały wybite a on sam ledwie uszedł z życiem. Po powrocie miał kłopoty ze zdrowiem i na łożu śmierci na swego następcę wyznaczył towarzysza z wyprawy krzyżowej Fryderyka, późniejszego cesarza wyznaczając na łożu śmierci dziedzicem tronu bratanka, księcia Fryderyka "Barbarossę" Hohenstaufena, pomijając swojego syna, ponieważ jego syn Henryk już nie żył, cesarz przy ustalaniu następstwa tronu pominął swego niepełnoletniego syna Fryderyka.
Powiększył dobra rodu Hohenstaufów, i w 1147 roku doprowadził do wyboru swego syna Henryka [VI] na króla Niemiec i ustanowienia powszechnego pokoju krajowego wśród książąt Rzeszy. Za namową Bernarda z Clairvaux wraz z licznymi książętami niemieckimi wziął udział w II wyprawie krzyżowej w latach 1147-49, której przewodził. Mimo strat poniesionych podczas walki z Seldżukami pod Doryleum w 1147 roku podjął w 1148 roku nieudaną próbę zdobycia Damaszku. W drodze powrotnej do Europy zawarł sojusz z Bizancjum, skierowany przeciwko dynastii normańskiej na Sycylii.
Przymierze z Bizancjum skierowane przeciw Normanom sycylijskim. Dzięki zdolnościom oratorskim cystersa Bernarda z Clairvaux, król dał się przekonać do udziału w drugiej wyprawie krzyżowej w 1147 roku, ale przed wyruszeniem przeforsował wybór swojego syna Henryka na króla. Podczas Reichstagu we Frankfurcie w 1147 roku zadeklarowano powszechny pokój w Rzeszy, a książęta Saksonii ogłosili krucjatę przeciwko pogańskim jeszcze Słowianom połabskim, w której brał udział także książę polski Mieszko III "Stary". Po przezimowaniu w Konstantynopolu, Konrad udał się drogą morską do Palestyny, gdzie spotkał się z królem Francji Ludwikiem VII. Po nieudanej próbie zdobycia Damaszku wrócił do Konstantynopola, a w 1149 roku do Niemiec. Podczas nieobecności Konrada Welfowie wzmogli ataki przeciw Staufom, ale po powrocie Konrada zostali pokonani. Konrad zmarł w Bambergu, przygotowując się do wyprawy włoskiej, która miała przynieść mu koronę cesarską. Ponieważ żył jedynie jego młodszy, małoletni syn Fryderyk, desygnował na następcę swojego bratanka, Fryderyka I "Barbarossę".
W okresie jego nieobecności doszło w Niemczech do eskalacji konfliktu pomiędzy Staufami a Welfami, którzy jednak wkrótce zostali pokonani. W 1138 roku pod nieobecność Sasów i Bawarów popierających desygnowanego przez Lotara Henryka "Dumnego", dał się wybrać przez mniejszość książąt na króla, ale szybko zyskał poparcie w całej Rzeszy z wyjątkiem Welfów. Zmarłego w 1139 roku Henryka "Dumnego" zdążył pozbawić księstwa Saksonii, która w końcu przypadła Henrykowi "Lwu", i Bawarii. Ostra opozycja Welfów rzuciła Konrada w ramiona rodu Babenbergów. Dlatego też interweniował w sprawie ożenionego z Agnieszką z Babenbergów Władysława "Wygnańca".
Papież Lucjusz II zwrócił się w 1145 roku do niemieckiego króla Konrada III o pomoc przeciwko samowolnej władzy rzymskich rodów arystokratycznych. Ale zanim król zdążył spełnić tę prośbę, papież umarł. W drugiej wyprawie krzyżowej, której domagał się i której protektorem był Eugeniusz III, wziął udział również Konrad. Jednak grupa wojsk niemieckich, która wyruszyła w 1147 roku, została pobita w Azji Mniejszej i zmuszona do odwrotu. Tylko resztki niemieckiego oddziału dotarły do Jerozolimy. W tym czasie senatorowie rzymscy zaprosili Konrada do Rzymu na koronację cesarską, żeby położył - jak to sobie zaplanowali w Italii kres rządom duchownych. Jednak Konrad nie mógł nawet marzyć o wyprawie do Rzymu: wrócił z wyprawy krzyżowej schorowany, poza tym we własnym państwie miał dostatecznie dużo kłopotów. Poza tym nie chciał się dać wciągnąć w realizację celów zamierzonych przez rzymskich senatorów. Przeciwnie, starał się nawiązać osobisty kontakt z papieżem Eugeniuszem: dwaj niemieccy biskupi jako posłowie cesarza mieli wybadać poglądy papieża na przyjazd cesarza do Rzymu i jego koronację na cesarza. Papież wysłał więc do Niemiec dwu kardynałów, aby przekazali królowi zaproszenie na koronację cesarską. W 1151 roku na sejmie Rzeszy w Regensburgu książęta postanowili, iż Konrad powinien udać się do Rzymu; jego podróż miała się zacząć 8 września 1152 roku. Ale Konrad zmarł 15 lutego w Bambergu.
Najstarszy syn Konrada, Henryk, zaręczył się z księżniczką węgierską. Od tego czasu datuje się niemieckie osadnictwo w Siedmiogrodzie.
Konrad III miał ponadto pięcioro dzieci z konkubiną Gerbergą;
Leopold, zmarł bezpotomnie,
Konstantin von Lochgarten, zmarł bezpotomnie,
Giselbert von Hotingen, po nim córka,
Sophia (zmarła między 1135 a 1140 rokiem), żona: Konrada von Pfitzingen (zmarł między 1136 a 1141 rokiem),
Ludmilla von Vellberg.
Zmarł w trakcie przygotowań do wyprawy do Italii, gdzie miał otrzymać koronę cesarską. Pochowany w katedrze w Bambergu.
Żródła:
"Słownik władców świata" - Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza i Kamil Stepan, Kraków 2005
"Leksykon papieży" - Rudolf Fischer-Wollpert
"Słownik władców Europy średniowiecznej" - pod redakcją Józef Dobosza i Macieja Serwańskiego
Konrad III Hohenstauf w "Wikipedii"
KONRAD von Staufen tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
02-06-2022
31-05-2022
19-04-2022
19-01-2020